Janusz Ornatowski

---

Życiorys

Janusz Kazimierz Ornatowski przyszedł na świat 1 października 1946 roku w Pszczynie, będąc synem Bolesława Ornatowskiego, który był starszym wachmistrzem 3 Pułku Ułanów Śląskich oraz kawalerem Krzyża Walecznych, a także Stanisławy. W 1964 roku zakończył kształcenie w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Pszczynie. Następnie, w latach 1964–1967, uczęszczał do Oficerskiej Szkoły Wojsk Pancernych w Poznaniu, gdzie studiował obok swoich rówieśników, Adama Rębacza oraz Zygmunta Sadowskiego. Warto nadmienić, że starszy o rok Tadeusz Wilecki również ukończył tę samą szkołę oficerską.

Po ukończeniu nauki w Poznaniu Janusz Ornatowski rozpoczął swoją karierę wojskową, dowodząc najpierw plutonem, a później kompanią czołgów w 11 Złotowskim Pułku Zmechanizowanym w Krośnie Odrzańskim. W latach 1971–1974 udał się na studia do Akademii Sztabu Generalnego im. gen. Karola Świerczewskiego w Rembertowie. Po zakończeniu edukacji, zyskał stanowisko szefa sztabu oraz zastępcy dowódcy 9 Batalionu Rozpoznawczego w Żaganiu. Latem 1975 roku objął stanowisko zastępcy dowódcy do spraw liniowych w 42 Pułku Zmechanizowanym w Żarach.

W 1976 roku stał na czele 29 Pułku Czołgów Średnich w Żaganiu, a we wrześniu 1979 roku został szefem sztabu-zastępcą dowódcy 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu. Lata 1980–1982 spędził jako słuchacz Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego SZ ZSRR w Moskwie. Po powrocie do kraju, ponownie objął wcześniejsze stanowisko. W wrześniu 1984 roku został powołany na dowódcę 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej.

Kolejnym ważnym momentem jego kariery miała miejsce w 1987 roku, gdy zastąpił gen. bryg. Mariana Zdrzałkę na stanowisku komendanta-rektora Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych im. Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu. W październiku 1988 roku z rąk przełożonych otrzymał awans na stopień generała brygady. Na początku lat dziewięćdziesiątych, w 1991 roku, objął funkcję zastępcy dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. Obrony Terytorialnej, równocześnie pełniąc rolę dowódcy Garnizonu Wrocław oraz prezesa Wojskowego Klubu Sportowego „Śląsk” oraz wiceprzewodniczącego Dolnośląskiej Rady Przyjaciół Harcerstwa.

2 września 1992 roku Janusz Ornatowski został dowódcą Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu, co miało związek z przejściem gen. Tadeusza Wileckiego na stanowisko szefa Sztabu Generalnego WP. W 1993 roku osiągnął stopień generała dywizji, a w 1997 roku został назначony głównym inspektorem Zespołu Głównych Inspektorów MON. Ostatecznie, 31 grudnia 1999 roku, przeszedł w stan spoczynku.

Awanse

W trakcie swojej długoletniej kariery wojskowej, Janusz Ornatowski systematycznie awansował na wyższe stopnie wojskowe. Oto chronologizacja jego awansów:

• podporucznik – 1967,
• porucznik – 1970,
• kapitan – 1973,
• major – 1976,
• podpułkownik – 1979,
• pułkownik – 1983,
• generał brygady – 1988,
• generał dywizji – 1993.

Życie prywatne

Janusz Ornatowski to postać, która mieszka we Wrocławiu, gdzie prowadzi życie rodzinne. Związany jest z Ewą Sobkiewicz, z którą tworzy szczęśliwe małżeństwo.

W ich rodzinie znajdują się córka i syn, co świadczy o silnych więziach rodzinnych oraz harmonijnym życiu domowym.

Ordery i odznaczenia

Janusz Ornatowski został uhonorowany szeregiem prestiżowych odznaczeń, które odzwierciedlają jego znaczący wkład w służbę dla kraju oraz osiągnięcia w dziedzinie obronności. Poniżej znajduje się lista przyznanych mu odznaczeń:

• krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• złoty krzyż zasługi,
• złoty medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• srebrny medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• brązowy medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
• złoty medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• srebrny medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”,
• brązowy medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”.

---

Oceń: Janusz Ornatowski

---