Władysław Kwaśniewicz to postać, która na stałe wpisała się w historię polskiej socjologii. Urodził się 9 czerwca 1926 roku w Pszczynie, a swoje życie zakończył 16 sierpnia 2004 roku w Krakowie. Był nie tylko utalentowanym socjologiem, ale również osobą, która znacząco wpłynęła na rozwój tej dziedziny w Polsce.
Jego wkład w socjologię jest nieoceniony, a prace badawcze stanowiły fundament dla wielu późniejszych pokoleń akademików. Dzięki jego determinacji oraz pasji, polska socjologia zyskała nową perspektywę i rozwinęła się w nowych kierunkach.
Działalność
W czasie niezwykle trudnych lat II wojny światowej, Władysław Kwaśniewicz jako żołnierz Szarych Szeregów oraz członek Armii Krajowej, pełnił ważną rolę w obronie ojczyzny. Po zakończeniu konfliktu, podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał dyplom z Wydziału Socjologii w 1950 roku oraz Wydziału Etnografii w 1952 roku. Jego kariera akademicka rozpoczęła się na macierzystej uczelni w 1950 roku, gdzie doszedł do kolejnych stopni naukowych, obejmując stanowiska starszego asystenta, adiunkta, docenta, a w 1975 roku został profesorem. Po obronie doktoratu w 1960 roku i habilitacji w 1967 roku, w latach 1970–1978 pełnił funkcję pierwszego dyrektora Instytutu Socjologii UJ, a także kierował Zakładem Teorii Rozwoju Społecznego.
W trakcie swojej kariery akademickiej Kwaśniewicz nawiązał współpracę z wieloma uczelniami zagranicznymi, w tym z Uniwersytetem w Hamburgu oraz Columbia University w Nowym Jorku, jak również z Instytutem Studiów Wyższych (Instytut Forda) w Wiedniu. Jako członek Komitetu Socjologii PAN oraz aktywny działacz Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, był częścią Zarządu Głównego w latach 1973–1979, a następnie wiceprezesem w latach 1978–1979.
W swojej pracy badawczej koncentrował się na współczesnych procesach społecznych oraz ich wpływie na zmiany w Polsce oraz na świecie, zdobywając uznanie jako ekspert w zakresie przemian zachodzących na polskiej wsi. Od 1991 roku pełnił rolę przewodniczącego Komitetu Redakcyjnego „Encyklopedii Socjologii”. Jest autorem ponad 220 prac naukowych, w tym znaczących publikacji:
- Czytelnictwo prasy w Nowej Hucie, jego podłoża i funkcje społeczne (1964) [z materiałów po Władysławie Kobylańskim],
- Przemiany społeczne młodzieży akademickiej Uniwersytetu Jagiellońskiego w dwudziestoleciu Polski Ludowej (1968),
- Wiejska społeczność rzemieślnicza w procesie przemian (1970),
- Orientacje teoretyczne we współczesnej socjologii (redaktor, 1989).
W latach 1964–1990 należał do PZPR, a po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce przewodniczył „Zespołowi Partyjnych Socjologów przy KC PZPR”. Otrzymał liczne odznaczenia, w tym Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz złotą odznakę „Zasłużony dla miasta Krakowa”. Po zakończeniu swojego żywotu, znalazł spoczynek na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Przypisy
- Jan WiktorJ.W. Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 158, ISBN 978-83-233-4527-5.
- „Socjologowie poza PZPR i w PZPR”, Informacja Bieżąca PTS, nr 87, grudzień 2008, s. 28.
- Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 505. ISBN 83-223-2073-6.
Pozostali ludzie w kategorii "Inne":
Piotr Radziszewski (urolog) | Max Popiersch | Jan Henryk XV Hochberg książę von Pless | Dariusz Kałuża | Juliusz Bielszowski | Henryk CzemborOceń: Władysław Kwaśniewicz