Ludwik Wilhelm Pusch, urodzony 26 września 1779 roku w Pszczynie, był postacią niezwykle ciekawą, łączącą w sobie wyjątkowe talenty architektoniczne i geodezyjne. Zmarł 22 sierpnia 1833 roku w Czarkowie, w pobliżu Pszczyny, gdzie spędził znaczną część swojego życia.
Był znany jako niemiecko-śląski architekt, geometra oraz inspektor budowlany, a jego prace miały istotny wpływ na rozwój regionu. Jego dziedzictwo związane jest z księstwem pszczyńskim, w ramach którego wznosił budowle o dużym znaczeniu zarówno architektonicznym, jak i kulturowym.
Życiorys
Ludwik Wilhelm Pusch urodził się w znanej rodzinie, której głową był książęcy architekt Wilhelm Pusch, a jego matką była Augusta Maria z domu Eich. Swoje edukacyjne kroki stawiał we Wrocławiu, gdzie zakończył naukę w szkole średniej. Następnie kontynuował studiowanie architektury w Królewskiej Akademii Budowlanej, mając głęboko zakorzenione zainteresowania w dziedzinie budownictwa.
Po powrocie do Pszczyny, Pusch rozpoczął współpracę z ojcem jako geometra, a już w 1801 roku objął stanowisko inspektora budowlanego oraz architekta książęcego w tym regionie. Jego życie osobiste było równie ważne, jak kariera zawodowa; 26 listopada 1811 roku ożenił się z Susanne, córką Georga Andreasa Doerrera, z którą doczekał się pięciorga dzieci.
W dniu 30 marca 1822 roku, Ludwik Pusch zdobył poważne zaufanie księcia Henryka Anhalta i został mianowany kierownikiem Książęcego Urzędu Budowlanego (Fürstliches Bauamt). Stanowisko to wiązało się z szerokim zakresem obowiązków, w tym nadzorem nad wszystkimi budowlami lądowymi i wodnymi w księstwie, zarówno nad istniejącymi obiektami, jak i tymi w budowie. W jego zakresie znajdowało się również zarządzanie książęcymi cegielniami, tartakami oraz magazynami materiałów budowlanych.
Jednym z jego zadań było również zapewnienie odpowiedniego utrzymania oraz naprawy dróg i mostów, jak również działania mające na celu przeciwpowodziowe zabezpieczenie brzegów Wisły. Dbał także o to, by lodownia (Eisgrube) znajdująca się w zamkowym parku, była zawsze wypełniona lodem, co w tamtych czasach miało olbrzymie znaczenie.
Na podstawie jego projektów oraz pod jego czujnym nadzorem odbywały się liczne przebudowy. Wyróżniają się wśród nich prace przy kościołach w Wiśle Małej (1823 i 1833) oraz Łące (1826). Również wieża kościoła w Mikołowie, wzniesiona w 1811 roku, oraz oficyny zbudowane w pobliżu dworu „Ludwikówka” w Pszczynie, to jego autorstwa. Zrealizował także przebudowę chóru w tyskim kościele w 1822 roku, a także renowację dachu kościoła św. Jadwigi w Pszczynie w roku 1833.
Życie Ludwika Puscha zakończyło się 22 sierpnia 1833 roku w Czarkowie, blisko Pszczyny. Po jego śmierci ciało spoczęło na cmentarzu św. Krzyża w Pszczynie, pozostawiając po sobie trwały ślad w architekturze tego regionu.
Przypisy
- Ignacy Płazak: Pszczyna. Zabytki miasta i regionu. Przewodnik po Muzeum. Pszczyna: Urząd Wojewódzki w Katowicach, Muzeum Wnętrz Pałacowych w Pszczynie, 1974 r., s. 46.
- Jan Kruczek: Obowiązki i wynagrodzenia artystów i rzemieślników dworskich w świetle ksiąg instrukcji i nominacji dla dóbr pszczyńskich [w:] "Materiały Muzeum Wnętrz Zabytkowych w Pszczynie" II, wyd. Pszczyna 1973 r., s. 36-39.
Oceń: Ludwik Wilhelm Pusch